Św. Teresa od Jezusa (Teresa de Cepeda y Ahumada)
– płomienna odkrywczyni wewnętrznego piękna


Przychodzi na świat w kastylijskim mieście – Ávili w marcu 1515 roku. Dorasta w atmosferze rodzinnego ciepła otoczona miłością dziewięciu sióstr i dwóch braci. Matkę traci mając 14 lat. Już jako mała dziewczynka pragnie oddać życie za Chrystusa, pociągnięta przykładem świętych. Te dziecięce pragnienia oczyszczone z trywialności zapłoną po latach nieodpartą tęsknotą za Bogiem. Rozmiłowana w rycerskich powieściach i towarzystwie lekkomyślnych przyjaciół, zostaje przez ojca oddana pod opiekę sióstr augustianek. Przykład pobożnego życia, modlitwa oraz dobra lektura łamią w niej wielką niechęć do życia zakonnego. Mając 21 lat wstępuje do klasztoru karmelitanek w Ávila. Wrażliwość na Boga i targające nią pragnienie próżności, będą toczyły nieprzejednaną walkę na arenie jej serca przez niemal 20 lat. Mimo niezwykłych ostrzeżeń Chrystusa nie potrafi zerwać krępujących więzów. Na ponad rok porzuca modlitwę wewnętrzną. Nagła choroba i śmierć ojca są dla niej nowym wstrząsem bólu i pogłębiającej się samotności. Cierpienie oraz dotkliwa świadomość niewierności rozpoczynają w niej intensywny proces przemiany. Powraca do modlitwy. Wyczerpana trudem, z coraz większa żarliwością powierza się Bogu. Punkt kulminacyjny dramatu następuje w Wielkim Poście 1554 roku. Nawrócenie dotykające głębi serca rozpoczyna nowy etap jej życia. Doświadcza niezwykłej czułości Jezusa. Ufność dotychczas złożoną w sobie oddaje całkowicie Bogu. Obfitość łask mistycznych zalewa jej spragnioną miłości duszę. Odkrywa niezastąpioną wartość Człowieczeństwa Chrystusa, jako Drogi prowadzącej do pełni Życia. Modlitwa staje się dla niej przyjacielską bliskością, „z Tym, o Którym wiemy, że nas kocha”. Szuka przewodników po nieznanych dotąd ścieżkach. Rodzi się w niej silne pragnienie doskonalszego życia, oddanego bez podziału umiłowanemu Bogu. Na polecenie samego Jezusa, atakowana wzmożonym sprzeciwem, przystępuje do fundacji pierwszego klasztoru Karmelitanek Bosych w Áwili. Po dwóch latach starań 24 sierpnia 1562 roku do klasztornej kaplicy zostaje wprowadzony Najświętszy Sakrament. Tak rozpoczyna się historia Nowego Karmelu, oddanego nieustannej modlitwie za Kościół. W ciągu kolejnych 13 lat tj. od 1562 do 1575 roku, mimo ciągłych chorób i zupełnego braku funduszy założy 11 gołębników Najświętszej Maryi Panny – tak bowiem nazywała fundowane klasztory. W pismach (Droga doskonałości, Twierdza wewnętrzna) skierowanych do sióstr przedstawi fundament i drogę duchowego wzrostu, pisząc z własnego, bogatego doświadczenia. Usilnie stara się o założenie także klasztoru męskiego. Jej wysiłek przyniesie upragnione owoce. Pierwsi Karmelici Bosi – św. Jan od Krzyża i o. Antoni od Jezusa rozpoczynają regularne życie w Duruelo w 1568 roku. W wolnych chwilach Teresa prowadzi bogatą korespondencję, spisuje poezję o mistycznej treści oraz inne dzieła, w których pozostawia opis łask mistycznych, dzieje swego życia oraz przebieg prowadzonych fundacji. Od 1575, aż do śmierci powstanie kolejnych pięć klasztorów. Jej niezwykły realizm będzie naznaczał każdy czyn, a barwna kobiecość doda im urzekającej wartości. Odchodzi z tego świata w 67 roku życia, z sercem dojrzałym i pełnym pokoju.

Nie trwóż się, nie drżyj
Wśród życia dróg,
Tu wszystko mija,
Trwa tylko Bóg.